بررسی ارتباط ژن های mexc و ampc با مقاومت به آنتی بیوتیک های ضدسودوموناسی بتالاکتام در ایزوله های بالینی سودوموناس آئروجینوزا

باکتری گرم منفی سودوموناس آئروجینوزا به سبب داشتن مکانیسم های مقاومتی بسیار، مخصوصاً بتالاکتامازها و افلوکس پمپ ها، یکی از باکتری های بیماری زا است که درمان آن مشکل می باشد. ژن های mexc و ampc در مقاومت به آنتی بیوتیک های مزلوسیلین، سفپیم، سفتازیدیم و پیپراسیلین/تازوباکتام برشمرده شده اند. این مطالعه به منظور تعیین میزان حضور این ژن ها و مقاومت به آنتی بیوتیک های ذکر شده در بالا در بین ایزوله های سودوموناس آئروجینوزای جمع آوری شده از بیماران در تهران، ایران، صورت گرفته است. علاوه بر این ما به بررسی ارتباط بین مقاومت فنوتیپی و حضور آن ژن ها نیز پرداختیم. سویه های سودوموناس آئروجینوزا از بیماران جمع آوری شده و با استفاده از روش های مرسوم و pcr ژن oprl (که برای این باکتری اختصاصی است) تأیید هویت شدند. تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی طبق استانداردهای انستیتو استانداردهای آزمایشگاه و بالینی (clsi، نسخه 2011) و با استفاده از روش دیسک دیفیوژن انجام گرفت. تمام ایزوله ها از لحاظ حضور ژن های ampc و mexc بوسیله روش pcr بررسی شدند. در بین 100 ایزوله بالینی سودوموناس آئروجینوزا، 82 ایزوله دارای ژن ampc، 86 ایزوله دارای mexc1,2 و 89 ایزوله دارای ژن mexc3,4 بودند. همچنین 70 ایزوله دارای هر سه ژن و 3 ایزوله فاقد این 3 ژن بودند. فراوانی مقاومت آنتی بیوتیکی بدین صورت بود: مزلوسیلین 46%، سفپیم 41%، سفتازیدیم 36% و پیپراسیلین/تازوباکتام 29%. تقریباً 100% ایزوله های دارای ژن ampc و حدود 80% از ایزوله های دارای ژن های mexc به آنتی بیوتیک های ضدسودوموناسی مورد مطالعه مقاوم بودند (p- value ? 0.05). پی بردن ارتباط بین وجود چندین ژن مقاومت و همچنین ایجاد مقاومت بیشتر، میتواند به ما در انتخاب بهترین آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های سودوموناس آئروجینوزا کمک نماید.